Tussen leven en dood

Hi allemaal,

We zitten gewoon al over de helft! Hoe bizar snel het gaat! Voor we het weten zitten we weer in het koude kikkerlandje. Voorlopig zijn we nog volop aan het genieten op het warme eiland. 

Afgelopen week zijn we weer druk bezig geweest met de projecten. Ik heb jullie al verteld over het Sambodhi home en over het revalidatiecentrum. Tegenwoordig gaan we ook nog naar twee andere projecten: elderly home en nursing school. Elderly home is een soort verpleeghuis voor senioren.  Het wordt gerund door nonnen die de ouderen met liefde verzorgen en het huis met zijn allen netjes houden. Een heel contrast met Sambodhi home waar de begeleiding nauwelijks aanwezig is en waar ze het woord 'hygiëne' niet kennen. De mannen en de vrouwen slapen gescheiden, alleen tijdens de maaltijden en tijdens de kerkdiensten komen ze samen. In het begin toen we daar kwamen waren we alleen met ze aan het tekenen en memorie spelen, maar toen we de nonnen vroegen om wat we echt voor ze konden betekenen zei ze dat ze niet genoeg bewegen. Daarom gaan we aankomende week beginnen met een gymklasje op te richten voor de senioren. Ben benieuwd hoe dat zal uitpakken.

Bij nursing school krijgen verpleegkundigestudenten Engelse les waarbij wij kunnen assisteren. Dit is heel dubbel, aangezien wij ook nog studeren en sommigen zelfs ouder zijn dan wij. Hier merk je alleen weinig van, omdat ze om bijna alles moeten giechelen. Toen wij de eerste keer binnenkwamen zat er een klas vol met studenten en werden wij verwelkomt met een kopje thee (veeeul te zoet) door de leraar. Aparte, maar aardige gozer. Daarna moesten wij ons voorstellen en kregen we allemaal diepgaande vragen van de studenten; heb je een vriendje, wat vind je van verpleegkunde, wat is je persoonlijke visie en missie in het leven, waar zie jij jezelf in de toekomst. Uhm oke help..? Daarna moesten we helpen met een Engelse opdracht waarbij ze zinnen moesten invullen met ontbrekende woorden, daarna het dialoog moesten uitvoeren en het daarna voor de klas presenteren. Leuke ervaring om te zien hoe de studenten in Sri Lanka les krijgen en ook nuttig dat wij ze kunnen helpen bij het bevorderen op hun Engels, zodat ze later een betere kans hebben op het krijgen van een baan.

Bij het revalidatiecentrum behandelen wij een oude dame die drie jaar geleden een CVA heeft gehad. Hierdoor loopt ze moeizaam, is ze vaak moe, heeft ze last van depressieve klachten en is haar hand/arm spastisch. Het is erg moeilijk (bijna onmogelijk) om nog verbetering te behalen bij iemand die al meer dan zes maanden geleden een CVA heeft gehad, laat staan deze mevrouw. Maar nu zijn we alsnog de arm-/handfunctie met deze mevrouw gaan trainen en hebben we gekeken of ze zelfstandig kan lopen. De laatste keer dat we mevrouw zagen was mevrouw emotioneel, omdat ze sinds drie jaar eindelijk weer zelfstandig vanuit haar bed naar de woonkamer kon lopen! Ook haar mentale gesteldheid en vermoeidheid waren erg verbeterd.

Laatst vertelde Janaka (projectcoördinator) dat mevrouw vertelde dat ze van plan was om in januari zelfmoord te plegen, maar dat ze dankzij onze hulp zich weer beter voelt en weer meer hoop heeft in het leven. Nu ik dit opschrijf krijg ik er weer kippenvel van! We hebben gewoon een leven gered en hier doe ik het dus allemaal voor. Het enige wat we hebben gedaan is haar het vertrouwen gegeven dat ze zelf kan lopen en dat ze daarmee thuis mocht gaan oefenen. Dat je met zoiets kleins iemand zo'n groot plezier kan doen. Attentie attentie: dit is een boodschap voor iedereen!

Dat over de projecten. Gisteren hebben we een kookworkshop gevolgd! Wat was dat gaaf! We gingen eerst naar de markt om groenten, kruiden en tonijn te kopen, daarna gingen we ermee (op Sri Lankan way, bloten voeten) koken (duurde ongeveer drie uur!) en mochten we het daarna eindelijk opeten (op Sri Lankan way, met je handen). Het was het wachten zeker waard!
Verder luisteren we kerstliedjes in onze bikini op het strand (want ja we moeten toch een beetje in de stemming komen), bukken we nog steeds in de tuktuk als er politie op de weg staat (want ja je mag eigenlijk maar met z'n drieën in een tuktuk in plaats met vijf) en laten we op persoonlijke lichaamsmaat gemaakte rokken maken bij een super schattig naaivrouwtje voor maar 3,40 euro. O ja, en ze hebben hier geen woord in het Sinhala voor het woord 'afspraak'! Wtf!

Genoeg geluld. Spreek jullie snel weer!

Liefs, Nienke